Karma is a bitch

Afgelopen week werd ik geveld. Niet door de griep, maar door plotseling stemverlies. Iets dat me al jaren niet meer is overkomen. Maar afgelopen donderdag-avond kickte het in en tot zaterdag kwam er zo maar weinig geluid uit mij. 

Op zich niet zo heel erg zou je zeggen. Maar op vrijdagavond stond een kookworkshop gepland voor 20 personen. En is het toch wel handig, als je ze kan uitleggen wat we gaan doen.

Karma is a Bitch, want de avond dat mijn stem begon te haperen sprak ik nog uit: ‘In 2020 wil ik mijn bedrijf minder afhankelijk van mij maken.’

In 2019 heb ik veel aanvragen van groepen niet kunnen aannemen omdat mijn tijd al vol zat. Meestal omdat er op de gewenste datum en het tijdstip al een andere groep gepland stond. 

Dat heeft me aan het denken gezet. Zou ik misschien meerdere groepen tegelijk kunnen draaien, met dezelfde waarde, als nu?
Ik kan mezelf niet opsplitsen, maar misschien is er wel iemand die de groepen net zo goed zou kunnen begeleiden als ik. 

Al snel sloeg de twijfel toe. Wie dan? En hoe ga ik dat dan overdragen… En zo schoven mijn wilde plannen door naar de langere termijn.

Maar niet voor lang. Want zonder stem was een ding snel duidelijk. Ik kan vanavond de groep niet toespreken. 
En besloot ik uiteindelijk toch maar hulp  te vragen.

En wat deed hij het goed. Voor een groep dames stond hij daar toch maar even zijn mannetje en vertelde de groep haarfijn wat die avond de bedoeling was.

Met een dikke sjaal om mijn nek, keek ik vol trots toe hoe hij dit flikte. En met een glimlach bedacht ik me hoe ik het komende jaar mijn bedrijf BuitenEten vol vertrouwen minder afhankelijk van mij kan maken. 

Wat een kleine verkoudheid je al niet kan brengen. 😊

Liefs,
Wendy van BuitenEten